شاعر : على نریمانى (قائمى)

در رثاى خدیجه‏ ى كبرى‏

رخصتى تا كنم سخن انشاء

لب گشایم به مدح بانویى‏

كه بود بى نظیر و بى همتا

صاحب عزّ و جاه و قدر و مقام‏

طاعت محض و اسوه‏ ى تقوى‏

بانویى كز علوّ جاه و مقام‏

زد سرادق به بام عرش علا

دین مدارى نمونه و نادر

جان نثارى چو كوه پا برجا

گاه بخشایش و عطاورزى‏

آفتابى در آسمان سخا

همسر با وفاى پیغمبر

مادر مهر پرور زهرا

آنكه مال و منال خویش نمود

صرف دین در ره رضاى خدا

روز و شب از سر صفا كوشید

تا نماند حبیب حق تنها

افتخار جهان اسلام است‏

فخر نسوان خدیجه‏ى كبرى‏

هست از پرتو حمایت او

گر كه اسلام مانده پا برجا

با فداكاریش فراتر رفت‏

نامش از بام گنبد خضرا

دل به دنیاى بى ثبات نبست‏

كه بود رو سفید درعقبى‏

همه‏ى عمر با تمام توان‏

بنده‏اى بود تابع مولا

من و اوصاف آن خجسته خصال‏

مَثَل قطره باشد و دریا

عذر تقصیر "قائمى" خواهد

حق مطلب اگر نكرد ادا

دانشگاه زهرا «شهاب» - محمد على

اى گرمى كاشانه ى احمد خديجه 

اى سفره دار خانه ى احمد خديجه 

اى بهترين مادر گرامى همسر عشق 

هستى خود دادى به پاى رهبر عشق 

اى كه نشاط عشق لبخند تو باشد

زهرا نمايد فخر فرزند تو باشد

تو رمز پيروزى ختم المرسلينى 

در هر دو عالم حتم دارم بهترينى 

درس وفا و عشق بر زهرا تو دادى 

تا پاى جانت در ره حق ايستادى

اى دامنت دانشگه زهرا خديجه 

اى همدم تنهايى طاها خديجه 

نوشيده آب از چشمه ى چشم تو كوثر 

اى باغبان شاخه ى طوبى خديجه 

هستى فداى هستى احمد نمودى 

هستى فداى هستيت بادا خديجه 

زخم زبان بسيار از مردم شنيدى

اما نيفتادى دمى از پا خديجه 

آموختى درس فداكارى به عالم 

ارث از تو دارد زينب كبرى خديجه 

روزى كه دندان پيمبر را شكستند

افروختى چون لاله ى صحرا خديجه 

روزى كه زهرايت به كوچه خورد سيلى 

بودى كجا اى محرم زهرا خديجه 

روزى كه زهرا پشت در فرياد مى ‏كرد

اى كاش بودى ياورش آنجا خديجه

باشد نشان نسل تو رخسار نيلى 

شاگرد دانشگاه تو خورده است سيلى 

رفتى نديدى دخترت در كوچه جان داد

از ضرب سيلى او به روى خاك افتاد

« خسرو » سيّد محمّد خسرونژاد

بِین مادرها مقام برتری دارد خدیجه

زانکه چون زهرای اطهر، دختری دارد خدیجه

***

جای دارد گر کند فخر به هر زنهای دنیا

چونکه مانند محمد شوهری دارد خدیجه

***

از زنان انبیاء در شوکت و جاه جلالت

روز محشر هم مقام بهتری دارد خدیجه

***

اولین بانوی اسلام است او کز لطف یزدان

زیب دامان حیا خوش گوهری دارد خدیجه

***

داده درس حق پرستی را عجب بر خلق عالم

بر سر از عفت مبارک افسری دارد خدیجه

***

غم ندارد گر ندارد روز تنهایی انیسی

در رحم خود مونس نیکوتری دارد خدیجه

***

گر گذشت از مکنت دنیا ندارد غصه زیرا

همچو پیغمبر به دنیا همسری دارد خدیجه

***

غیر راه حق نپوید غیر حرف حق نگوید

همچو ختم الانبیاء چون رهبری دارد خدیجه

***

چشم «خسرو» و روز محشر هست برلطف وعطایش

چونکه جود بی حساب و وافری دارد خدیجه

***

شاعر:مصطفى جعفرى

سلام ما به خدیجه که پاک طینت بود 

درود ما به روانش که کوه همت بود

سلام ما به خدیجه تجسم ایمان‏ 

کریمه‏اى که وجودش پر از سعادت بود

درود حق به روان یگانه بانویى‏ 

که صاحب کرم و بخشش و سخاوت بود

ندیده دیده گردون چنین زنى والا 

که افتخار عرب بود و با کرامت بود

فداى همت مردانه‏اش که با اخلاص‏ 

هماره تکیه گه و یاور رسالت بود

بزرگ بانوى اسلام و مادر توحید 

که دامنش صدف گوهر نبوت بود

سلام خیل ملائک بر آن زنى بادا 

که عشق ختم رسل در دلش ودیعت بود

کسى که مومنه اول است در اسلام‏ 

چراغ بیت نبوت به شهر غربت بود

گذشت از سر هستى خود براى خدا 

بلند همت و سرمایه‏اش شرافت بود

شنیده‏ام که نبى داغ او بدید و گریست‏ 

بیاد مهر و وفایش که با حقیقت بود

بنا به خواهش او مصطفى کفن فرمود 

گل وجود کسى را که از لطافت بود

بیاد آن همه از خودگذشتگى نالید 

اگرچه یار رئوفش در اوج عزت بود

به پاس خدمت شایان او به امر خدا 

براى پیکر پاکش کفن ز جنت بود

فداى دختر بى‏یار و یاورش زهرا 

که وقت مرگ رخش‏نیلى ازعداوت بود

على شبانه کفن کرد و اشک غم بارید 

چرا که یاس على پرپر از شقاوت بود

چگونه دست نگیرد «زجعفرى» فردا 

کسى که مظهر الطاف بى نهایت بود